In 2015 vond het driejaarlijkse vioolconcours van de wedstrijd plaats. In Imposed Piece volgen we de twaalf finalisten van toen. Acht dagen lang bereidden zij zich voor in een afgelegen muziekkapel. Hun isolement was compleet, er waren zelfs geen mobiele telefoons toegestaan. De documentaire legt de ijzeren discipline maar ook de onderhuidse onzekerheden van de kandidaten vast. Voornaamste breekpunt was het opgelegde stuk van deze editie: Aussi Peu Que Les Nuages van de componist Michael Jarrell, met zijn “vele noten en een heel snel tempo” niet bepaald een verlichting van de kandidaten hun zorgen. Met zijn prachtige fotografie doet deze documentaire het smaakvolle karakter van de wedstrijd alle eer aan. Er wordt intelligent omgegaan met zowel de enorme lichamelijke en fysieke inspanningen van de deelnemers, als de voldoening die zij uit het spel halen. Waar de klassieke muziek met haar statige gebruiken voor buitenstaanders al eens durft overkomen als een koele minnaar, tonen zij zich hier immers van hun meest kwetsbare en gepassioneerde kant.